Vasthouden aan gedachtes, patronen, controle, spullen, ideeën, plannen en last but not least, mensen. Je kunt het zo gek niet verzinnen of ik houd me eraan vast. Het werken met een agenda en een to-do lijstje zorgt voor enige structuur als het om mijn werk gaat, maar de taken die ik heb overgedragen aan een nieuwe collega, en de bijbehorende controle, laat ik toch moeilijk los.  

Ook in mijn huis heb ik van de zomer een heldhaftige poging gedaan om veel op te ruimen en weg te gooien en in de herfst heb ik onverschrokken huisgehouden in de tuin.

Ik begrijp dat je je op dit moment afvraagt wat de tuin met loslaten te maken heeft?

Ik heb ‘dat wat nog nét niet dood is’ gesnoeid, afgezaagd, uit de aarde getrokken en zelfs weggegooid. Wat er volgend jaar weer aangroeit weet ik niet en het voelt bijna als een stoere heldendaad.  

‘Een opgeruimd huis, en in dit geval ook tuin, is een opgeruimd hoofd.’   

Niet dus.

Ik stel me namelijk voor dat in een opgeruimd hoofd, alles ‘een eigen plekje’ heeft in een door deurtjes af te sluiten vakkenkast. Uiteraard netjes verwerkt, opgeborgen en niet in het zicht. Waarschijnlijk gaat het hier al mis. Mijn ‘vakkenkast’ is te groot, hij reikt vanaf de vloer tot aan het plafond en voor zover ik kan kijken. En die deurtjes springen de godganse dag, op de meest onmogelijke tijden en ongevraagd, open. Herinneringen ploppen op als popcorn, gedachtes en ideeën strijden met elkaar en emoties moedigen deze nog extra aan.

Heel regelmatig reageren mijn traanbuizen bijna onmiddellijk, wat natuurlijk wel heel goed is, want dat is ook ‘loslaten’.  

Wanneer je moeder wordt ben je vanaf dag één bezig met loslaten. Je houdt onvoorwaardelijk van ze maar je kunt je kinderen niet altijd in de gaten houden, controleren, beschermen of vasthouden. Het is per slot van rekening de bedoeling dat ze opgroeien tot leuke, verstandige en zelfstandige mensen. Het is gedurfd om te zeggen maar ik vind dat dat heel goed is gelukt! 

Ernstig ziek zijn, scheiden, emigreren, opnieuw een leven opbouwen, zijn allemaal ingrijpende gebeurtenissen waarbij loslaten een belangrijke rol speelt en die ik allemaal in het verleden heel sterk heb doorstaan. 

En toen, zomaar ineens, kwam daar iemand mijn leven binnenwandelen en vanuit het niets werd ik overspoeld met een ongekend gevoel van onvoorwaardelijke liefde. Een bijzondere connectie die (nog steeds) mijn verstand te boven gaat en mijn wereld zoals ik die kende op zijn grondvesten deed schudden. Patronen, gedachtes en gewoontes werden aan de kaak gesteld. Triggers, trauma en angsten kwamen onder een vergrootglas te liggen en in een sneltreinvaart voorbij. Een enorme spiegel werd mij voorgehouden. 

Een overweldigende periode van afstoten, aantrekken, hoogtepunten en dieptepunten volgde. De onbegrijpelijke connectie is voor ons beide (te) veel, (te) verwarrend, (te) intens en doodeng, waardoor er uiteindelijk een einde komt aan deze bizarre relatie.

Maar niet aan mijn onvoorwaardelijke liefde. Een liefde die niet beantwoord durft of kan worden. Ik ben ineens niet meer zo sterk, moedig en dapper. Ik ben de controle kwijt en voel me verward, verdrietig en angstig. Ik moet het loslaten, maar ik weet niet hoe. 

Zoals altijd kalmeert de uitgestrektheid van de zee mij, net als de wind om mijn hoofd, terwijl de golven komen en gaan. Ik lijn de hond aan als we een aangespoelde zeehond aantreffen op het strand. Op gepaste afstand hurk ik in het zand om een foto te maken van het prachtige dier. Terwijl ik mijn telefoon weer in mijn binnenzak steek kijk ik in de grote donkere ogen en een golf van verdriet overspoelt me. Ik wil de zeehond graag helpen maar ik weet niet hoe. En ik weet ook dat het niet verstandig is, dat de natuur zijn eigen gang moet gaan.

Tranen stromen over mijn wangen als we onze wandeling voortzetten. Ik besluit een andere weg naar huis te nemen niet dezelfde route terug te lopen over het strand.

Loslaten.