Ik ben....
Afgelopen “Oud en Nieuw” heb ik de mooiste nieuwjaarswens ooit gekregen van een voor mij nog altijd zeer dierbaar persoon:
“Ik hoop dat je jezelf vindt in 2023”
Direct schoot ik in mijn ego. Verschillende gedachtes als “Ik heb mezelf allang gevonden!”, “Ik weet wel wie ik ben, weet jíj wel wie jíj bent?” en “Misschien moet jíj jezelf gaan vinden”, schoten door mijn hoofd. Gelukkig heb ik dit alles niet gezegd en al snel vergat ik deze mooie wens.
Maar de in eerste instantie sluimerende burn-out sloeg, zoals jullie al hebben kunnen lezen, kort daarop genadeloos toe. En laat dát nou een periode zijn waar je júist met dit soort vragen geconfronteerd wordt en waarin je met je neus op de feiten wordt gedrukt! Want inderdaad, wie was ik eigenlijk? In al die jaren was ik mezelf behoorlijk kwijtgeraakt.
Al maanden, misschien zelfs al wel jaren, ging het bergafwaarts met mij. En ‘ineens’ stonden Mevr. Perfectionisme, Mevr. Overdreven Verantwoordelijkheidsgevoel, Mevr. Please-gedrag, Mevr. Controledrang en Mevr. Vind-mij-alsjeblieft-Lief, weer voor de deur. Alwéér!! En ze bonkten hard en langer dan gedacht, getuige ook mijn vorige “ego-blogs” ;-)
Als je niet leert van je lessen, komen ze blijkbaar elke keer terug, totdat je je les(sen) geleerd hebt.
Na het officieel ‘ziekmelden’, kwam de eerste grote stap; al het contact verbreken met één van mijn ouders. Een beslissing waar ik jaren over gedaan heb en nooit heb aangedurfd. Maar ik was ondertussen op het punt aanbeland dat ik telkens fysiek ziek werd van elke vorm van contact.
De volgende stap was de afspraak met de psycholoog afzeggen. Meer dan twintig jaar van diepgravend, voornamelijk verstandelijk onderzoek, vijf therapeuten, EMDR, reflecteren, analyseren, oorzaken, gevolgen, redenen, herleiden, rationaliseren, het had mij geen echte antwoorden gegeven. Ik vroeg me nog steeds af wat er mis was met mij, laat staan dat ik ondertussen wist wie ik was.
Het hoofd, het ego, het verstand, het had me dus niet de antwoorden gegeven die ik zocht. Tijd voor een andere aanpak.
Van het hoofd naar het hart. Lang leve de burn-out!
Na bijna acht maanden van zelfhulpboeken, coaching, huilen, alleen zijn, energetische therapie, mediteren, nog meer huilen en alleen zijn, webinars, schilderen, kunst maken (en hopelijk in de nabije toekomst ook exposeren), praten, schrijven, ademen en vooral VOELEN kan ik zeggen dat ik ‘er’ nog niet ben maar dat ik nu wel weet dat er niets mis is met mij én weet ik wie ik ben:
Ik ben liefde,
Ik ben een leraar (‘teacher’),
Ik ben een creatieve dromer,
Ik ben zorgzaam,
Ik ben hoog sensitief/intuïtief
In de tweede helft van mijn leven zit de uitdaging in ‘bij mijzelf blijven en mezelf niet meer verliezen’.
PS: Ik heb je nooit meer echt gezien of gesproken en dat vind ik verdrietig maar het is ook oké. Als je jezelf vindt raak je soms andere mensen kwijt.
Dank je wel voor jouw mooie nieuwjaarswens aan mij.