Geluksmomentjes
Iedere avond en altijd rond half 12 loopt ze achter hem aan de trap op naar hun gezamenlijke slaapkamer. Steevast lopen ze naar hun ‘eigen helft’ van het bed en kleden ze zich uit. In de badkamer gaan de sokken in de wasmand, poetsen ze hun tanden tegelijkertijd aan de dubbele wasbak en slaan bij terugkomst in de slaapkamer samen het koude tweepersoonsdekbed open. Met de ruggen naar elkaar toe zitten ze op de rand van hun nieuwe tweepersoons kingsize boxspring. Ze zetten elk hun eigen wekker, schudden nog even het hoofdkussen op om uiteindelijk te gaan liggen. Elke avond volgt daarna de passieloze ‘welterusten kus’ en zijn grote lijf die zich tegen haar rug aandrukt om vervolgens een zware arm over haar heen te leggen.
Ze is een kleurloze schim van de persoon die ze ooit is geweest en het leven is een sleur geworden. De kinderen worden steeds zelfstandiger en hebben haar minder nodig dan een paar jaar geleden. Hij is al lang de deur uit voordat zij en de kinderen goed en wel zijn opgestaan. Dan zorgt zij voor hun ontbijt en lunchpakketje, om ze vervolgens bij school af te zetten waarna ze doorrijdt naar haar eigen werk.
Elke dag, elke avond hetzelfde ritueel, dag in dag uit, maand in maand uit, hoeveel jaar gaat het al zo?
Overdags heeft ze tussendoor haar ‘geluksmomentjes’, dan stuurt ze een whatsappje als ze de kinderen heeft afgezet. Ook in haar lunchpauze en soms in de koffiepauzes, stuurt ze een whatsappje.
Ze hoort zijn ademhaling rustiger worden.
Elke dag om kwart over vijf is hij weer thuis, moe en nietsvermoedend. Hij leeft een gelukkig leven, met zijn eigen bedrijf, zijn twee dochters en zijn vrouw die recentelijk nog een carrière sprongetje maakte. Hij is een tevreden man, in zijn vrijstaande woning met mooie meubels, twee auto’s voor de deur en drie vakanties per jaar. Hij heeft het goed voor elkaar en daar is hij trots op.
Zijn arm ontspant steeds meer en voelt steeds zwaarder. Nog heel even.
Tijdens het koken, wanneer ze alleen is in de keuken, stuurt ze een whatsappje. En vervolgens een antwoord op het binnenkomende whatsappje en nog eentje en nog eentje. Als het eten klaar is en de kinderen geroepen zijn om aan tafel te komen kijkt ze nog even snel op haar telefoon, die ze vervolgens in haar broekzak doet waar hij vaak nog een keertje trilt en zij ook.
De beste avond is wanneer hij met zijn vrienden op stap is. Eén avond in de week kan ze vrijuit whatsappen wat ze wil, de hele avond één lang geluksmoment.
Eindelijk draait hij zich om en is die beklemmende arm van haar af. Nog even wachten totdat hij het lichte gesnurk heeft ingezet.
Ze zou zich schuldig moeten voelen, naar hem, naar haar kinderen, naar iedereen die ze voorliegt. Ze kijkt naar haar wekker. Een paar minuutjes nog, zodat ze zeker weet dat hij in de diepe slaap is weggezakt.
Elke avond opnieuw wacht ze op die diepe slaap. En hij wacht weer op haar en indirect dus óók op zíjn diepe slaap. Het geeft haar een schuldgevoel. Hij wacht niet alleen op haar berichtjes, hij wacht ook op haar vertrek bij hem vandaan. Maar ze zal nooit scheiden van hem. Waar moet ze heen? En hoe moet dat met haar kinderen? En wat zullen haar ouders zeggen?
Ze heeft een leuke baan en die verdient ook best aardig, maar de financiële zekerheid die ze nu heeft zal ze nooit opgeven. En voor wat?
Ze is een paar keer kort bij hem thuis geweest. Dat kleine appartement, prima voor een man alleen, is geen optie voor ‘plus drie’. Want je denkt toch niet dat ze dan zonder haar kinderen zou vertrekken? Ze zou de tennislessen en hockeytenues van de kinderen niet meer kunnen betalen, laat staan dat ze nog drie keer per jaar op vakantie zou kunnen.
Nee, scheiden is geen optie.
Onder het dekbed opent ze whatsapp en stuurt een berichtje. Bijna direct krijgt ze antwoord. Hij wachtte op haar. Ze stuurt een berichtje terug en nog eentje en nog eentje.