De zweefteef

Ik moet iets bekennen. Ik ben er ook ‘zo eentje’ aan het worden. Ergens diep verscholen en in een ver verleden ben ik het altijd wel geweest maar nu, na zoveel jaar, is het weer helemaal terug. 

In de tussentijd kwam ‘het leven’ om de hoek kijken en daarmee ook steeds meer verantwoordelijkheden. Een huwelijk, kinderen, een baan, een eigen huis, een sociaal leven etc. Allemaal gegronde redenen om je ‘gezonde verstand’ te gebruiken en dat heeft me redelijk ver gebracht, want ik heb een eigen huis, een leuke baan, een redelijk inkomen en twee verstandige (bijna volwassen) kinderen.

Alles ‘prima op de rit’ zeggen de nuchtere mensen in mijn directe omgeving. Die zich afvragen waarom ik zo vaak ‘diep en filosofisch doe’, ik niet ‘gewoon luchtig’ kan zijn en van die moeilijke vragen stel.

Het volledige antwoord daarop is ook voor mij al een jarenlange zoektocht waar ik je niet mee zal vermoeien, maar ik vermoed dat één van de redenen mijn levenslang aanwezige en uitermate grote nieuwsgierigheid is.  

In mijn tienertijd las ik al jeugdboeken als “Het onzichtbare licht” van Evert Hartman, ging ik naar een waarzegster, deed ik aan kaartleggen, I Tjing, ‘glaasje draaien’, handlezen, dromen analyseren, liet ik een foto van mijn aura maken en met speciale edelsteen om mijn nek en een brandend stokje wierook op de achtergrond smulde ik van het verhaal over het filtrum (die gleuf tussen je neus en je bovenlip.)  

Dit verhaal ging ongeveer als volgt: 

“Als ziel leef je vele levens. Elk leven op aarde is een les die je moet/kunt leren voor een volgend leven. De ziel ‘kiest’ van tevoren een moeder (gezin) op aarde, van wie jij als ziel, het beste deze lessen kunt leren. Vlak voor je geboorte op aarde wordt er aan jou als ziel meegegeven dat je je niets kunt herinneren van jouw vorige levens en je mag er ook niet over vertellen. Een vinger wordt op jouw mond gelegd met de opdracht stil te zijn. Deze vinger laat een afdruk na, het filtrum. Dit is de enige herinnering aan jouw vorige leven(s), waar je op aarde niets meer van weet.”  

Ik was een tiener en vond mijn moeder per definitie stom en kon dan ook niet begrijpen waarom ik, of mijn ziel, voor deze moeder had gekozen. Wat ik daar überhaupt van zou kunnen leren. En hoe zat het met al die mensen die honger hadden, in oorlog leefden, ernstig ziek waren of anderzijds een ellendig leven hadden. Ik vond het een prachtig verhaal, maar het riep ook een hoop vragen op waar ik nog steeds geen antwoord op heb gevonden. Uiteraard wakkerde het wel mijn niet aflatende nieuwsgierigheid aan. 

Het is dertig jaar later, waarvan ik al zeker twintig jaar yoga beoefen om het gezonde verstand en al het andere denkwerk af en toe tot stilte te manen, heb ik alles ogenschijnlijk ‘op de rit’. Het ‘gezonde’ verstand heeft mij gebracht waar ik nu ben. Eindelijk kan ik zo af en toe mijn denken, mijn ego, stil krijgen en vanuit mijn hoofd naar mijn lichaam, mijn gevoel, gaan. En daarmee is meteen weer mijn spirituele fascinatie opgelaaid.  

Met een lapis lazuli om mijn nek, een setje andere edelstenen naast mijn bed, een meditatieapp op mijn telefoon, wekelijkse yoga nidra en een la vol met wierrook zou je denken dat het wel genoeg is. Maar hier steekt ook weer die enorme nieuwsgierigheid haar hoofd om de hoek. Dus bestudeer ik de Tarot, lees over Quantum Touch, verdiep ik mij in zielsverbintenissen, kijk ik allerlei documentaires en probeer ik bij dat alles mijn intuïtie aan te scherpen.  

Ik loop dus weer veel te hard van stapel want mijn hoofd draait overuren.

Tijd om even een boom te gaan knuffelen….